de Jomanda op klimaatgebied

De PVV is weer eens boos. Dit keer gaat hun woede naar Al Gore. Ze noemen hem, want ze zijn dol op schelden, de jomanda op klimaatgebied, een reizende fabeltjeskrant, een klimaathystericus en een milieumaffioos. Dit alles omdat hij door de universiteit van Groningen is uitgenodigd om een lezing te geven. Dit wordt betaald (want Al Gore kost een flinke cent) door giften en persoonlijke bijdrages van geintresseerden. Maar de PVV vind dat zo,n oplichter niet betaald mag worden van onze belastingcenten. De giften zijn namelijk deels afkomstig van de universiteit en de gemeente Groningen (onze belastingcenten dus). Weten jullie de film nog? Wel indrukwekkend en ook erg Amerikaans. Er wordt ingespeeld op ons gevoel van angst.




.

Doe eens normaal man Wilders

David Sedaris

Als je in Carré staat heb je het gemaakt. Zeker als je als schrijver in Carré staat. Morgen leest de Amerikaanse schrijver David Sedaris er zijn verhalen voor. Dit stond donderdag in de krant en toevalligerwijs was ik hem net aan het lezen (sedaris bedoel ik).
Ik ben een fan van de collum van Aaf Brandt Corstius, vooral omdat ik altijd veel van mezelf in haar herken (zelfde leeftijd, dus gedeeld jeugdsentiment, twee kleine kinderen, Amsterdam, zelfde soort onzekerheden en interesse's). Zij is weer een groot fan van deze Sedaris en had er al verschillende keren over geschreven. Toen ik in de bibliotheek was ging ik er dus maar eens naar op zoek en vond het boekje: Van je familie moet je het hebben. Dit is een selectie uit diverse verhalenbundels van Sedaris samengesteld door Aaf.
Sedaris schrijft over wat hij zelf meemaakt. Hij schrijft veel over zijn, van oorsprong Griekse, familie die naast hem bestaat uit zijn vier zussen en kleine broertje en zijn ouders. Daarnaast schrijft hij over de landen die hij bezoekt en de mensen die hij daar tegenkomt. zo heeft hij ook een verhaal geschreven over ons Sinterklaasfeest. Is erg grappig, vind ik. Zeker de moeite waard om helemaal te luisteren.

met Louis in Artis

 

Hermitage

In Nederlandse musea en in de Hermitage in het bijzonder lopen veel keurig nette mensen rond. Grijze dakduiven, noemt mijn moeder ze, die zelf ook een grijze dakduif is. Ik had Ole mee genomen. De grijze dakduiven keken allemaal in de wagen en zeiden dingen als: ja, je moet er vroeg mee beginnen (met kunst kijken bedoelden ze denk ik), en ach die ogen..... of een hele groep oude dames waarvan er één zei: heeft hij er ineens wel heel veel oma's bij. Toch was het kijken naar de schilderijen, luisteren naar de audio- tour en ondertussen de wagen de museumzalen door manouvreren niet gemakkelijk en Ole was ook niet tevreden. Hij had een poepluier en wilde de borst. Gelukkig is mijn moeder vriend van de hermitage geworden. Dat betekent ook dat je toegang hebt tot de "vriendenlounge" van het museum. Een mooie grote kamer waar je rustig kan zitten, thee en koffie kan pakken en kunsttijdschriften kan lezen. Reuze handig voor met een baby en er was daar verder niemand. In het restaurant serveerde ze ook belgische gerechten als; Rubens bollekes (= een kruising tussen een oliebol en een puddingbroodje), Waterzooi van konijn (soort van soep met groente, room en vlees) en natuurlijk belgische frieten en wafels. En hebben jullie wel eens gehoord van platte kaas. Dat is een soort van creamcheese, geserveerd op gents brood met geroosterde tomaten en olijventappenade. Dat had ik en mam had garnalenkrokketten. Dit alles voor flinke prijzen. die ouwe knarren kunnen dat best betalen. De tentoonstelling hebben we daarna niet meer verder afgekeken (Ik was pas bij schilderij 5). Er kwam een kink in de kabel. De creche had gebeld dat Louis hard was gevallen en klaagde over pijn aan zijn tanden. Gelukkig bleek er achteraf niet veel aan de hand te zijn. Wel moet ik nu nog een keer terug naar de vlaamse meesters, vooral ook omdat je je zo jong, mooi en slank voelt tussen al die pensionadas en weelderig gevormde dames op het doek.

Worlds Most Extreme Homes

fantaseren over rare, mooie, vreemde, hele grote, kleine, bijzondere huizen is altijd leuk. filmpjes ervan bekijken op internet ook. Vandaag ontdekte ik dat er een programma bestaat op de Canadese televisie dat heet: The most extreme homse in the world.




Na dit filmpje zie je ook nog links naar andere extreme houses. Ook goed om bij weg te dromen Er staat ook een Nederlands huis op. De Molen van Piet in Alkmaar

Sarkozy Starfucker

Een onderonsje met Berlusconi

handjes vast met Kadafi

Zoenen met Hillary

Het milieu is ook belangrijk

en de kerk natuurlijk

zijn (geheime) maitresse

overzeese belangen

met vriend Poetin lachen om iemand die nog kleiner is

en natuurlijk naar de vrouwen kijken

en nog wat meer naar de vrouwen kijken

Ole

Cees Buddingh

Cees Buddingh moet wel bijna een hele leuke man geweest zijn. Ik kende hem eerst alleen van het gedicht "de Blauwbilgorgel":

Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind'ren van.
Raban! Raban! Raban!

Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!

Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!

Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen

Voor mijn blog, die pluk de dag heet, was ik op zoek naar materiaal om de titel te verduidelijken. Toen kwam ik weer terecht bij een gedicht van C Budding:

PLUK DE DAG

Vanochtend, na het ontbijt,
ontdekte ik, door mijn verstrooidheid,
dat het deksel van een middelgroot potje marmite            
(het 4 oz net formaat)
precies past op een klein potje heinz sandwich spread

natuurlijk heb ik toen meteen geprobeerd
of het sandwich spread-dekseltje
ook op het marmite-potje paste
En jawel hoor: het paste eveneens


Voor mij betekent "pluk de dag"zoiets als: probeer te genieten van het hier en nu. Denk niet teveel aan wat er morgen gaat gebeuren of wat je in de toekomst wil berijken maar focus op de dag zelf en het liefst op datgene waar je op dat moment mee bezig bent. Ze noemen dat met een modern woord ook wel "mindfullness".
Cees schreef dit gedicht in 1966, ver voordat de term mindfullness bestond. Nog een paar citaten om zijn coolheid te verduidelijken:

"Als ik een hooiberg zie, heb ik altijd zin om er een speld in te werpen."

"Als je er maar voldoende principes op nahoudt, hoef je nooit te denken."

"Beter één kogel door je hand dan tien door je rug."

"Brutale mensen hebben de halve wereld. Ik vind het best, maar laat ze wel op hun helft blijven."

"De mensen die het hardste werken hebben vaak de luiste geest."

need I say more

Oei, ik groei!

Deze week lag bij ons op de mat de catalogus van Intertoys. 314 bladzijdes vol met speelgoed. Wij riepen enthousiast naar Louis dat het heerlijk was dat dit boekwerk binnen was en dat hij daar lekker in kon gaan knippen. Vervolgens dachten we allebei aan onze eigen jeugd en de blijdschap die je voelde als in de weken voor Sinterklaas de folders van de speelgoedwinkels binnen kwamen. Je kon er uren in bladeren, verlanglijsten maken en op elke bladzijde zeggen wat je van die bladzijde het liefste wilde hebben. Ook herinner ik me dat je er heel hebberig van werd, want eigenlijk zag alles er leuk en mooi uit, ook als het eigenlijk troep was.
Onze zoon is denk ik nog te jong voor dit plezier, want hij vond de catalogus maar matig interesant. Ik daarintegen heb hem goed bestudeerd.
Het begin van het dikke boekwerk bestaat uit het hoofdstuk baby's. Je kan voor je baby al veel kopen want dit hoofdstuk loopt tot bladzijde 78. Als ouder wil je natuurlijk altijd het beste voor je kind en je wil dat het speelgoed verantwoord en leerzaam is. Je stelt je maatstaven voor goed speelgoed al snel bij. Voor mijn zoons derde verjaardag heb ik een plastic zwaard en Cars- lego voor hem gekocht. Drie jaar geleden had ik me "omgedraaid in mijn graf" als ik dat gehoord had. Cars is echt heel vreselijk en stom en geweld als je kind drie is? nee, zeker niet.

Maar goed, bij de 80 bladzijde babyspeelgoed staat pedagogisch commentaar van dr. Frans Plooij. Frans Plooij is de schrijver van het boek Oei ik groei. dit is een erg bekend boek bij mensen die net een baby hebben. Het gaat over de mentale ontwikkeling van baby's. Deze ontwikkeling verloopt in "sprongetjes"die bij alle baby's op dezelfde tijd plaatsvinden. Na elk sprongetje kan de baby weer iets meer en heeft hij/ zij meer vermogens. Nu heeft dr Plooij samen met Intertoys het Intertoys Speel- en leermodel ontwikkeld. Dit is volgens de catalogus een makkelijke manier om het beste speelgoed te kiezen dat bij de ontwikkeling van je kind past.
Bij de pluchen beer op bladzijde 27 schrijft dr Plooij: Ieder kind is dol op deze knuffel Als het al niet is vanwege het knuffelgehalte, dan wel om als stoeimaatje en tuimelmaatje te dienen. Vrolijkt iedere kamer op en staat garant voor jaren speelplezier".
Bij een ronde doos met houten blokken (lijkt mij ook goed en verantwoord speelgoed) schrijft hij: Iedere maandag pas ik op en dan bouwen Sarah en ik enorme torens met deze blokken. Omdat de blokken je alle mogelijkheden geven, wordt je creativiteit iedere keer weer geprikkeld.
Ik snap dat dr Plooij wil dat zijn boek zoveel mogelijk verkocht wordt en dat hij door met Intertoys samen te werken een veel breder publiek bereikt, maar om je goeie naam nou zo te grabbel te gooien?

stoelen

Stoelen in Libië

Op deze foto's die vandaag in de krant stonden zie je aanhangers van Kadhafi die de wacht houden. Wat er allemaal in Libië gebeurt interesseerd me eigenlijk niet zo heel veel, maar deze foto vond ik toch wel opmerkelijk. Blijkbaar gebeurt er daar niet heel veel, anders zouden ze niet "zitten". Ook heel interessant zijn de stoelen waar ze op zitten. De stoel linksboven lijkt wel een designstoel voor achter een bureau. De leuning staat bepaald niet rechtop, dus echt hard werken kan je er niet in. Meer een beetje hangen en bevelen geven.
Op het plaatje linksonder zie je dezelfde stoel maar op een andere plaats. In Libië stikt het dus waarschijnlijk van deze "disignstoelen om te hangen". Daarnaast nog een andere bureaustoel en een derde man met geweer komt net aanlopen om de wacht af te lossen. Ze zitten er erg relaxed bij. Rechtsonder staan twee eetkamerstoelen die niet uit dezelfde eetkamer komen. Waar komen ze vandaan. Zijn ze mischien geplunderd uit huizen van arme Libiërs? De bewaker heeft maar een zonnehoedje opgezet wat mij geen overbodige luxe lijkt, want het ziet er heel warm uit. Als je goed kijkt zie je trouwens achter de lege stoel weer zo'n zelfde designstoel staan. Waarom de bewaker daar niet inzit is me een raadsel want hij zit vast lekkerder dan de zijne.
De vierde foto tenslotte laat een zogenaamde "pauwenstoel" zien. Dat is dan wel van voor mijn tijd maar ik ken deze stoel vooral van Phil Bloom, een vrouw die zo'n dertig jaar geleden naakt in zo,n zelfde stoel zat tijdens een tv- uitzending van de VPRO. Gavier Guzman heeft hier een paar jaar geleden een parodie op gemaakt door een naakte, gesluierde vrouw in zo.n zelfde stoel te laten zitten in zijn tv-programma als provocatie naar de Islam toe.
Wat je wel niet allemaal kan denken door naar een foto te kijken..........

leuke foto´s

Leuke site.

http://www.flickr.com/photos/picturethis_one/

tuin

In drie jaar tijd hebben we dit opgebouwd. Van verwilderd stukje grond met schuurtje tot weelderige tuin met huisje. Ik ben er trots op