zaterdag 20 september 2014

Aan het einde van het geld nog wat maand over

Begin januari is bij veel mensen het geld op. Dat is ook logisch na cadeaus met Sinterklaas, eten met kerst en drank en vuurwerk met oud en nieuw.
Maar ik hoor nooit iemand over de crisismaand september. Misschien dat niet iedereen dat zo ervaart maar wij houden in september aan het einde van het geld altijd nog een beetje maand over, zoals Loesje het zo goed verwoordt. Dat zal ook wel komen door een zomervakantie lang leuke dingen doen, en de verjaardagen van zowel mijn twee zoons, als mijn man en ook die van mijzelf en nog heel veel andere familieleden.  Maar in september zijn wij altijd volledig platzak. Daarom hieronder: hoe beleef je een leuke dag die niet veel kost. 

Ga met je schoonfamilie naar het strand.

De kinderen gaan lekker zwemmen.

De mannen garnalenvissen.

De vrouwen maken selfies.

De kinderen spelen door.

En dit is de matige vangst van 1 keer lopen. 

Dan naar het duinhuisje om te pellen.

En na al dat werk, een eierdopje garnalen voor alle deelnemers. En dan lekker klaverjassen in de schaduw. 

En aan het einde van de dag nog een lekker goedkoop toetje uit Louis kinderkookboek met zelfgemaakte appelmoes van eigen appelen. 




donderdag 11 september 2014

de Zeeman




De Zeeman heeft een nieuwe campagne met als uitgangspunt: iedereen verdient goed ondergoed. In hun nieuwste foldertje staan allerlei mensen. Dun, dik, jong, oud, man, vrouw, puber, kind, volwassen en bejaarden. Inclusief rimpels, brede heupen, buikjes, hangborsten, lichaamsbeharing, spillebenen en littekens. Ook hebben ze niet allemaal hele mooie modellenhoofden, zijn ze te bruin of te wit, te groot of te klein en natuurlijk a-symmetrisch En ze dragen allemaal ondergoed van zeeman.

Ik weet dat er een trend bestaat om "echte mensen" voor je reclamecampagne te gebruiken.  Dove doet dit bijvoorbeeld al een tijdje. Toch voelt dit foldertje als een verademing en wordt ik er heel vrolijk van. Het is ook veel leuker om naar deze mensen te kijken dan naar heel perfecte.
Ik ken persoonlijk niemand die er uit ziet als een Victoria Secret- model en toch ga je, als je teveel modetijdschriften leest, denken dat je er zo uit zou moeten zien. Misschien niet meer als je de 40 bent gepasseerd,  maar dan toch zeker wel als je een pubermeisje van 16 bent en onzeker over je eigen lichaam.
 
Ik geloof dat bedrijven van die veel te dunne, mooie modellen gebruiken omdat wij mensen er ook graag zo uit willen zien en dat wij dan misschien wel denken, als we die kleren aan doen zien we er misschien ook zo uit. En de kleren staan natuurlijk ook goed en misschien wordt je ook wel blij van al die mooie mensen maar zelf zie je er toch niet zo uit en dat hoeft gelukkig ook niet.

Een dike tien voor de zeeman, dus!!!!





zaterdag 16 augustus 2014

Heen en weer

Ik zit in de trein en bestudeer de mensen om mij heen. De conducteurs leggen net aan een moeder met krullen en haar dochtertje, ook met krullen, uit dat je in de trein niet kan reizen met een kaart van de GVB. GVD denkt zij, maar ze knikt heel beleefd en zegt dat ze op centraal uit zal stappen en naar een loket zal gaan om haar kaart om te laten zetten.

Schuin tegenover mij zit een man met lang haar en een grote rugzak. Hij heeft een knap gezicht. Ik denk na over of ik het nou aantrekkelijk vind, dat lange haar. Ja, ergens wel en dat komt door de jongens in mijn pubertijd. Die hadden allemaal lang haar en dat was leuk. Wel een beetje alto, maar daardoor juist leuk. 

Ook zit er een blinde man in de coupee met een koptelefoon op zijn hoofd. Lijkt mij onhandig als je ook al niets ziet. Dan ben je helemaal afgesloten van de wereld om je heen terwijl je er toch midden in zit.

Daarachter twee vriendinnen. Ik kan ze niet goed zien maar denk dat ze Marokkaans zijn, door hoe ze praten. Ik probeer te horen waar ze het over hebben zodat ik daar over kan schrijven à la Silvia Witteman. Maar eigenlijk kan ik gesprekken van andere mensen nooit zo goed verstaan en nu gaan ze ook nog over in een andere taal. Dat van die tongval had ik dus wel goed gehoord.

En dan zijn er nog een man en een vrouw van rond de zestig. Haar  blote voeten liggen op zijn benen en ze lezen allebei een boek. Haar teennagels zijn gelakt en zijn haar is spierwit. Ze zijn heel bruin.

Waar zouden ze naar toe gaan of vandaan komen. En...  waar gaan al die andere mensen naar toe?
Mijn gedachten dwalen over de trein en dat mensen altijd ergens naar toe gaan en ergens vandaan komen. De trein is slechts de brenger en gaat de hele tijd heen en weer. Net als de veerpont in dit liedje van drs P:



maandag 4 augustus 2014

Gebroken voet

Dit verhaal zou eigenlijk gaan over de De Tuinen van Appeltern, want daar ben ik vandaag geweest. Ik heb bedacht dat ik niet meer de hele tijd ga schrijven over mezelf en mijn gezin, omdat ik denk dat dat u zo langzamerhand wel begint te vervelen. Dus wilde ik schrijven over hoe het is om een dagje naar die tuinen te gaan en wat je daar allemaal kan zien en beleven. Maar het liep een beetje anders.

De tuinen van Appeltern is een heel groot terein met allemaal modeltuinen met leuke paadjes daardoorheen en heel veel mooie bloemen en vaste planten. 
Er komen vooral veel bejaarden maar voor met kinderen is het ook leuk want er is een eiland waar je met een bootje naar toe kan en daar is een blotevoeten-pad en een natuurlijke speeltuin. Daar gingen we dus als eerste naar toe.

En het leukste van alles vonden ze de kabelbaan. 
Tobias ging steeds samen met Ole en Louis ging alleen. Als hij was geweest trok Tobias hem met schommel en al terug naar het beginpunt en dan mocht Ole weer. Toen we hadden gezegd dat dit nu echt de laatste keer was rende Tobias met Louis op de schommel de verhoging op voor de laatste swing en toen knakte er iets in zijn voet. Het deed meteen heel veel pijn en het was duidelijk dat er iets niet in orde was. 
Snel terug naar Winssen en naar de dokter. Die zei dat er een foto van gemaakt moest worden dus mijn moeder ging met Tobias naar de eerste hulp in Nijmegen (en ze was nog wel jarig vandaag), er werd een foto gemaakt en het bleek gebroken te zijn.
Gips en morgen wordt het met de andere chirurg overlegd en dan bellen ze of het geopereerd moet worden.

Tip van de dag: kijk dus uit als je naar de tuinen van Appeltern gaat. Het is daar levensgevaarlijk!

zondag 27 juli 2014

Zoveel te doen....

Het is nu tien over half tien en de kinderen liggen net in bed. Ze slapen nog niet en ik zal er nog wel een paar keer naar toe moeten om te zeggen dat ze nu echt stil moeten zijn. Als het mee zit heb ik om tien uur rust. En dan moet ik eigenlijk zelf al bijna naar bed, want de hele dag zijn we bezig geweest met dan weer een boterham, dan weer een schone luier, tussendoor een leuke wandeling, nog even naar het strand voor een duik in de zee, boodschappen doen, eten koken, haren wassen, speelgoed opruimen, voorlezen.. Zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan.  In mijn boek heb ik vandaag maar tien bladzijde gelezen en de laatste keer dat ik iets alleen heb gedaan kan ik me niet eens meer herinneren. 

Nee, in het leven van ouders met jonge kinderen is er weinig tijd voor jezelf. Zeker in de vakantie want anders heb je nog de juf op school die het even van je overneemt, maar daar heb ik dan zelf ook weer niet zo veel aan, omdat ik zelf ook zo'n juf ben. 
Over het algemeen vind ik dit helemaal niet zo erg want ik vind mijn eigen kinderen het allerleukst van de hele wereld en probeer met hen zoveel mogelijk dingen te doen die ik zelf ook wil doen, zoals fietsen in Frankrijk, een beetje rommelen in de tuin of, zoals nu, heerlijk vakantie houden in het duinhuisje.

  Nou, wat loop je hier dan te zanikken, zegt u nu waarschijnlijk. Je hebt er toch zelf voor gekozen?
Het probleem is het gevoel dat je te weinig tijd hebt, dat er altijd een heleboel dingen zijn die je eigenlijk ook nog wilt doen zoals: naar de film gaan, lezen, het huis schoonmaken (zou kunnen hè?), een boek schrijven, op wereldreis gaan, leren koken, mensen bellen, professioneel blogger worden, foto's inplakken, mozaïeken, een museum bekijken, rekeningen betalen, een vreemde taal leren, je haar verven, je relatie opfrissen, een nieuwe studie kiezen, kleren kopen, het huis schilderen, naar Italië fietsen, brieven schrijven, iets goede doen voor de wereld, je nagels knippen enz enz. 
Als ik aan al die dingen denk vliegt het me nog wel eens naar de keel. 
Maar net zo makkelijk schuif ik alles weer op de lange baan en ga ik rustig door met het vieren van de vakantie. Hier in het duinhuisje hebben we per dag meestal 1 doel zoals: sperziebonen kopen op een landje, het zwembad van de camping uitproberen of het gras maaien. En zo vervliegt de tijd.


zaterdag 19 juli 2014

Bordeaux


Wat een vreselijk leuke dag gehad in Bordeaux. Ik wist niet zeker of het wel kon, een stad bekijken met twee kleine kinderen maar het ging echt heel goed. Even snel een paar foto's want we liggen met z'n vieren op een kamer en er moet geslapen worden. 

Om twee uur kwamen we aan in ons hotel. 
Toen liepen we via de rivier naar het centrum. 
Via een plein waar een circus stond naar een heleooie fontijn.
En door het centrum naar de kathedraal 

en daarna naar de wijk tussen het centrum en het station met net een goede mix van stad en oriëntaals waar we op een terrasje wat gingen drinken en bij een ander eten.






Het restaurant waar we aten was ook een brocante. 

Om half tien door hele leuke oude straatjes, met live-muziek in kleine cafeetjes en door een zomerse onweersbui terug naar ons hotel.

Pyla- Biganos

Donderdag 17 juli
Hele hete dag. Wel 34 graden. Een fotoverslagje:
Bij het vreselijk drukke zwemparadijs.
Een koude limonade op het terras.
We eten elke dag konijnenbrood.
En na de siësta spelen op het strand met vriend Sam.
S'avonds een visje bij het campingreataurant.

Vrijdag 18 juli
Onze laatste fietsdag. Het was gelukkig een stuk minder warm dan gisteren omdat het helemaal bewolkt was.
We moesten 42 km fietsen van Pyla naar Biganos. Het eerste stuk naar de binnenzee was best saai en veel langs drukke wegen. Maar vanaf de kust volgden we steeds onverharde paden over dijkjes en door vogelgebieden.
En tussendoor kwamen we in havengebieden die ook echt nog in gebruik waren, wat ook wel weer leuk was.
Een klein wandelingetje tussendoor over paden gemaakt van oesterschelpen met gaas erover heen.


Vooral het stuk bij Teich was echt heel mooi. Je reed over kleine paadjes door een vogelreservaat tussen het water door.

Om 18.15 kwamen we aan bij de camping. Morgen gaan we naar Bordeaux (in een hotel. Vinden de kinderen heel spannend) En dan vliegen we zondag terug.

donderdag 17 juli 2014

De Cirkel

Woensdag 16 juli
Vandaag schrijf ik maar eens niet over wat we vandaag gedaan hebben. Dat was ook niet zo veel. 'S ochtends gezwommen in het zwembad en smiddags in de zee. Nee, ik schrijf over het boek wat ik net uit heb, namelijk de Cirkel van Dave Eggers.
Ik vond het vooral een heel interessant boek. Het gaat over een jonge vrouw,  Mea Holland die gaat werken bij het machtigste bedrijf ter wereld: De cirkel is een internetbedrijf waar de persoonlijke e-mail van de gebruikers, hun sociale media, betalingsverkeer en hun aankopen met elkaar verbonden zijn door een universeel besturingsprogramma. Iedereen heeft dus maat 1 online identiteit en dat zorgt voor heel veel openheid en transparantie. De mensen bij de cirkel vinden dit natuurlijk juist goed, maar er zijn ook tegenstanders. 
De cirkelaars willen kinderen een chip geven zodat ze altijd traceerbaar zijn en dat ook al hun prestaties worden gemeten, er is een systeem wat je hele huis scant op producten en producten aanvult als ze op zijn, er hangen overal camera,'s zodat misdrijven steeds minder voorkomen en het is de bedoeling dat alle politici transparant worden. Ze hebben de hele dag een camera om hun nek en een audio-systeem dat alles opneemt wat ze doen en zeggen en iedereen die dat wil kan dat volgen via zijn of haar computer. En mensen die daar niet aan mee willen doen hebben blijkbaar iets te verbergen en zijn dus niet te vertrouwen.
 Alles wat gebeurt moet openbaar zijn. Privacy is diefstal en Geheimen zijn leugens zijn de leuzen van de cirkel. 
Het boek gaat hierover en over Mea die steeds verder meegetrokken wordt in De Cirkel en hoe het haar en haar naaste omgeving beïnvloed.
Ik vond het wel een heel beklemmend boek en ook het idee dat zo'n toekomst mogelijk is, zelfs al bezig is te ontstaan is vreemd. Als je nu geen computer hebt of niet handig bent met het internet gaat er al heel veel buiten je om en is het moeilijk meedoen. En zonder Facebook-account tel je ook niet echt mee. 
Ik zelf doe ook mee aan de 'cirkel- transparantie' door al mijn persoonlijke belevenissen,  met foto's van mijn kinderen in een blog te zetten en dat het internet op te gooien. 
Het zet je wel aan het nadenken. Ik ben heel benieuwd wie het nog meer gelezen hebben en welke op of aanmerkingen men er op heeft. Die heb ik zelf ook maar dan verklap ik teveel van het verhaal en dat is zonde want het is wel een aanrader. 

dinsdag 15 juli 2014

Alweer drie dagen verder

Zondag 13 juli
Onze tweede verhuisdag van deze vakantie.  Vandaag van Ares naar Pyla sur mer gefietst. De langste tocht tot nu toe, 41 kilometer. We gingen pas om 12 uur weg van de camping en we wisten dat het die middag zou gaan regenen dus we reden het eerste stuk tot Cap Feret flink door. Een mooi fietspad door het bos. Om twee uur kwamen we in Cap Feret, een oude badplaats met veel villa's. We moesten even zoeken naar de haven en toen ging de boot al om 14.30. Geen tijd meer voor een cafébezoek.
We moesten over een lange steiger om bij een klein bootje te komen. Even stressen om de fietsen en de kinderen heelhuids van de steile trap naar de boot te krijgen. De fietsen werden van kinderzitje en aanhangfiets ontdaan en op het dak van de boot gezet en wij gingen met nog 20 andere mensen op het achterdek zitten.
De overtocht duurde ongeveer een half uur en was erg mooi. 
Toen we aankwamen in Arcachon zagen we de donkere wolken boven de zee hangen. Meteen doorfietsen dus maar. We kozen voor het fietspad langs de kust en reden met flinke tegenwind heuvel op en heuvel af. Ik werd al wat trillerig in mijn benen en de kinderen waren ook wel aan een pauze toe dus stopten we bij strandtent La Bikini voor cola en limonade. Ole was behoorlijk moe en viel tijdens het rondjes rennen over het terras  hard op de grond. Wond op zijn neus en op zijn knie.
Weer op de fiets viel hij dan ook meteen in slaap. Het laatste stuk naar de camping was nog zo'n 12 km langs een drukke weg met een paar behoorlijke klimmen erin. We zitten tenslotte op de camping naast de hoogste duin van Europa, Dune de Pyla. 
Wat was ik blij toen we de camping bereikten. De komende dagen kom ik niet meer van deze camping af, dacht ik. Deze camping is heel groot en er is van alles zoals: een supermarkt, drie cafe- restaurants, een crêperie, een zwemparadijs (drie zwembaden, een bubbelbad, whirlpool en lange glijbaan), een midgetgolfbaan, skatepark, tennisbanen, speeltuin, fitnesscentrum. En dan zijn er nog de hele dag door activiteiten.  We staan midden op de camping en zien door de bomen heen in de verte de zee. Er staan ook tenten echt aan zee en die hebben dit uitzicht.

Maandag 14 juli
Onze tent bleek niet waterdicht te zijn en het regende gisteravond echt enorm dus we hebben al ons beddengoed naar de tent van de buren (die nog in Ares Zitten en pas dinsdag komen) verplaatst en zijn daar gaan slapen.
S'ochtends was de lucht gelukkig blauw. 
De regen is nu, geloof ik, voor de rest van de vakantie voorbij. Mocht ook wel.
Na het ontbijt naar de zwembaden. Leuk, maar we moeten wel heel erg wemmen aan de hoeveelheid mensen die er zijn. Op de vorrige campings had je het zwembad meestal helemaal voor jezelf.
Ik heb nog meegedaan met aqua-jogging. Heb ik, helaas, geen foto's van.
Na de lunch ging Tobias boodschappen doen en vooral geld pinnen. Dat kan hier op de camping niet en de dichtstbijzijnde winkel is 8 km berg op berg af. We moesten er dus voor zorgen dat we daar de rest van de week niet meer naar toe hoefden.
Ole ging slapen en Louis en ik gingen Abeltje lezen (wat trouwens een erg leuk voorleesboek is) en loomen (spreek uit als loemen). Even voor de weinige mensen die nog niet met deze rage in aanraking zijn gekomen: dat is armbandjes maken van kleine gekleurde elastiekjes. Toen Tobias al heel lang weg was, ik wist niet hoe lang want hij had mijn tel mee genomen, begon ik toch wel wat ongerust te worden. Ole was al lang weer wakker en hij kwam maar niet terug.
Pas na drie uur kwam hij totaal bezweet aanfietsen. Hij was nog tien kilometer verder gefietst om bij de  dichtstbijzijnde tabac te komen, en dat dus ook weer terug. 
En hij is nog wel gestopt met roken -:
Aan het einde van de middag de heele duin afgedaald voor een zwem in zee. Met het hele gezin een zandkasteel gebouwd.
En dan maar wachten.
Tot het water komt.

De klim naar boven was wel flink.
Dus boven aangekomen hadde we echt een biertje, respectievelijk, crêpes verdiend lekker bij de campingbar.

Dinsdag 15 juli
En nu is het dus alweer dinsdag. We Zitten op het strand bij Petit Nice en gaan zo naar een strandtent waar ze hopelijk gratis WiFi hebben want op onze cping moet je er voor betalen. Belachelijk op zo'n dure camping.