fietsen rond het Bassin van Arcachon Frankrijk

zondag 29 juni 2014
Van 4 juli tot 20 juli gaan we in Frankrijk fietsen en kamperen in de buurt van Bordeaux. Mijn blog veranderd  nu dus even in een vakantieblog en ik hoop er elke dag een stukje op te schrijven.

Dit gaan we doen:

http://www.fiets-fun.nl/nl/frankrijk/gironde_(f1).html?act=print&pid=342

Nu eerst nog een weekje werken

Respect voor de kleuterjuf!

Als ik tegen mensen zeg dat ik in het basisonderwijs werk hebben ze vaak als eerste reactie: " Oh, dan heb je heel  veel vakantie!". En ja, de vakantie is alles bij elkaar wel 12 weken en ik moet zeggen dat ik dat zelf ook heel fijn vindt. Maar ik zie het ook als noodzakelijk om bij te komen van de andere 40 hectische weken. Weken waarin altijd wel wat speelt. "Never a dull moment.
Nu begint de zomervakantie over drie weken en ik ben echt elke minuut aan het aftellen. Niet omdat ik het niet leuk vindt, genoeg van de kinderen heb of het gevoel heb dat het zinloos is wat ik doe. Maar gewoon omdat ik OP ben, uitgeput, lopend op mijn laatste tandvlees.
Ik voel me een beetje zoals het tweede uiltje hieronder. En dan heb ik het, weer volgens "sommigen" nog relatief makkelijk want ik geef les aan de kleuters.

Dus nu even wat argumenten die pleiten voor meer respect voor de kleuterjuf:

1. In een kleuterklas zitten aan het einde van het jaar 29 kinderen. Even ter vergelijking: in en peutergroep op de crèche zitten 12 kinderen op 2 begeleiders. Als ze dan jarig zijn geweest zitten ze ineens met meer dan het dubbele in een klas met 1 juf. Ik probeer aandacht te besteden aan al die kinderen. Ik wil dat ze zich welkom voelen, het leuk vinden op school en ook nog flink veel leren. Maar door de hoeveelheid kinderen weet ik soms niet eens waar ik moet beginnen: bij het kind dat huilend naar zijn weglopende moeder staat te kijken, bij degene die naast de wc in een grote plas staat of bij degene die haar buurvrouw met de vingerverf aan het versieren is.
2. De spanningsboog van een gemiddelde kleuter ligt lager dan 10 minuten. Bij Montessorionderwijs doen alle kinderen hun eigen werk. Allemaal iets anders dus. Ze werken zelfstandig, maar zo zelfstandig zijn ze nog niet op 4 en 5 jarige leeftijd. Het komt er op neer dat ze allemaal steeds aan mijn been hangen en met hun lieve kinderstemmetjes op een wat zeurderige, vragende  toon zeggen: "Juf (maar dan langgerekt), kan je me helpen, ik weet niet wat ik moet doen, hij/zij slaat me, mijn beker is omgevallen, kijk eens naar mijn .... (tekening, werkje, bloedende knie, kleibouwsel, losse tand).
3. Toen ik tien jaar geleden in de onderbouw ging werken zaten er maximaal 24 kinderen in de klas, én had je ook nog een klassenassistent in de klas. Die nam ons juffen heel veel werk uit handen. Ze vulde de lijmpotjes, sleep de potloden, knutselde met groepjes op de gang, maakte schriftjes, verschoonde de kinderen die in hun broek hadden geplast of gepoept, hielp met aankleden na de gymles, strikte veters, troostte kinderen en maakte regelmatig de kasten schoon. Door bezuinigingen zijn deze engelen er nu niet meer en moet ik al die dingen zelf doen of hulp van ouders regelen.
4. Ouders zijn behoorlijk veeleisend. Ze willen het beste voor hun kind (wat ik overigens hun goed recht vindt) maar vergeten soms dat ik naast die van hun ook nog 28 anderen in de klas heb. Ook moeten ze in de onderbouw nog vaak zelf opgevoed worden. Ze zijn een beetje vergeten hoe het er op een school aan toe gaat. Hun eigen basisschooltijd is, bij moderne, hoogopgeleide ouders pak hem beet 25 jaar geleden afgelopen en ze zijn de service-gerichtheid van de crèche gewend. Ze willen het liefst elke dag een uitgebreid verslag van hoe hun bloedje het die dag gedaan heeft, blijven bij het afscheid nemen eindeloos treuzelen voor de deur om nog wat naar binnen te gluren en sturen op onchristelijke uren sms-jes om mij te vertellen dat hun kind een beetje misselijk is en echt even moet uitslapen de volgende dag.  Ze willen dat hun kind naast rekenen en taal zich ook nog creatief, geestelijk, mentaal en sociaal ontwikkelt en dat we aandacht besteden aan van alles en nog wat. Maar als ik hen wil vragen ergens bij te helpen is dat moeilijk want ze werken veel en sturen hun kroost vaak ook nog naar de naschoolse opvang.
5. Bijna de helft van de leerkrachten in het basisonderwijs vindt de werkdruk onacceptabel hoog. Dit komt grotendeels door de niet lesgevende taken (vergaderen/ overleggen, nakijken, de administratie, groepsplannen en handelingsplannen schrijven en oudergesprekken voeren).   Maar ook door de hoeveelheid lessen die je moet geven en de toetsen die je moet afnemen. Een klas voelt eigenlijk een beetje als een eigen bedrijfje wat je naar eigen goeddunken kan leiden maar er worden steeds meer eisen gesteld die "van buiten af" komen en daardoor als opgelegde taken voelen. (Dit is in de midden- en bovenbouw trouwens nog veel erger dan bij ons in de onderbouw).

Nou, ik geloof dat ik het hier maar zo'n beetje bij laat. Het begint nu te voelen als zeuren en dat was toch ook weer niet mijn bedoeling. Ik heb gewoon HEEL VEEL ZIN IN DE VAKANTIE! en dan gaan we er in het nieuwe jaar weer fris tegen aan. dat kan, na zes weken zomervakantie.

De Vrije School

Voor veel mensen is de pubertijd een ingewikkelde periode in hun leven, waarin men ook niet altijd even gelukkig is. Niet voor mij.... En dat kwam voor een groot gedeelte door de Vrije School:

Rooms-katholieke School de Wegwijzer. Zo heette de school waar ik eerst op zat. Dat was de basisschool bij ons in het dorp.  Er viel niet zo veel te kiezen. Ook daar had ik het wel naar mijn zin, want ik ben nou eenmaal van nature een heel opgewekt en vrolijk persoon.
Maar ik was wel altijd "anders". Mijn ouders waren gescheiden, we woonden in een soort van rare commune (met veel mensen, die niet uit de streek afkomstig waren en anders praatten), we waren niet gelovig en links en tegen kern-energie  ik had hele rare kleren aan. Dat laatste lag, ben ik bang, aan mijzelf want mijn zus zag er altijd tiptop uit. Toch had ik het leuk op die school.
Als de andere kinderen communie gingen doen, fietste ik naar de kerk om naar ze te gaan kijken. Na school ging ik bijna altijd bij iemand spelen of iemand kwam bij mij. En ik ging eigenlijk altijd met plezier naar school, al vond ik leren niet zo belangrijk en deed ik het liefst niet al teveel.
Ondanks mijn hoge cito-score in groep acht kreeg ik mavo advies. mijn moeder had het briljante idee dat het met mij dan nooit iets zou worden omdat ik liever lui dan moe ben en op de mavo niet veel zou uitvoeren. Daarom stuurde ze me in Nijmegen naar de school van Rudolph Steiner.

achtste klas met Vincent, Maurice en Fabienne

 



Op de vrije school begin je de dag met een spreuk. Alle kinderen gaan achter hun stoel staan en dreunen gevoelloos de zeventien regels-tellende spreuk op: https://www.antrovista.com/?spreuk=201
Daarna kreeg je periode- onderwijs. Je krijgt dan drie weken lang hetzelfde vak/onderwerp behandelt in  twee uren. Het onderwerp wordt dus heel uitgebreid behandeld. Tijdens deze periodes houd je zelf een schrift bij dat aan het einde van de periode met tekst en tekeningen ingeleverd moet worden bij de leraar en meetelt voor je cijfer. Er is aan het einde van elke periode ook een proefwerk over de behandelde lesstof. Je krijgt elk jaar geschiedenis, aardrijkskund, Nederlands,  natuurkunde en biologie maar daarnaast ook andere "periodes zoals sterrenkunde, landmeten en poëtica.
Na die twee uur een pauze (waarin ik vanaf ongeveer mijn vijftiende sigartejes rooktte) en daarna de andere vakken zoals wiskunde, de talen en gym, maar ook "vrije school-vakken" zoals euritmie en koor-zang.

Vanaf de allereerste dag voelde ik me daar als een vis in het water. "zo kan het leven dus ook zijn" dacht ik. Ik fietste elke dag naar de stad. zeventien kilometer heen en ook weer zeventien kilometer terug (daar had ik wel een gruwelijke hekel aan hoor). En niet dat ik niet walgde van die "gekke antroposofen" met hun lange rokken, gebreide truien en sokken in hun sandalen. Van altijd weer die kruiden thee met worteltjescake, van die pasteltinten die in elkaar overlopen en van al dat blanke hout zonder hoeken. Nee, dat vonden wij allemaal héél erg stom. En ook vakken als Euritmie waren nou niet bepaald stoer. Maar ik had heel veel lol met mijn vrienden en vriendinnen en zag school zelf als een bijzaak. De hele dag waren we aan het kletsen en dan na school gingen we nog even de stad in en als ik dan thuis kwam ging ik bellen of ellelange brieven schrijven aan diezelfde vrienden en vriendinnen. En in het weekend ging ik bijna altijd bij één van onderstaande personen logeren en dan tot diep in de nacht ouwehoeren over helemaal niets of onschuldig flikflooien met de jongens.

vlnr: Naomi, Michiel (het broertje van Joke die de foto

heeft gemaakt), ik, Florus, Jochem, Dirk en Joris. Twaalfde klas

 

 



Toen ik de twaalfde klas gedaan had was ik klaar en moest ik naar een andere school. Ik heb toen nog aan juffrouw Nelemans gevraagd of ik niet gewoon nog een jaartje langer mocht blijven. Maar dat kon natuurlijk niet.
Ik kwam terecht op een volwassenonderwijs-fabriek en voelde me, voor het eerst in mijn leven, best ongelukkig. "Zo is het echte leven dus" dacht ik. Een behoorlijke deceptie, na het gespreide bedje dat De Vrije School heet.

Een commune

De afgelopen hemelvaartdagen leefden we in ons tuinhuis en in het tuinhuis van de buren zaten de tweelingbroer van Tobias, Silvester, zijn vriendin Andrea en hun kinderen Kolja en Lovis. Het was een heel geslaagd minivakantietje. De kinderen speelden van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Wij dronken thee, koffie, wijn of bier, werkten in de tuin, deden omstebeurt middagdutjes, waren aan het klaverjassen, praatten over onze kinderen of over de tijd van voor de kinderen en we waren vooral een groot gedeelte van de tijd aan het eten (ontbijt, lunch, ijsjes, borrelhap, barbecue).
Ook gingen we twee keer naar het Amstelpark, waar we alles, behalve de speeltuin, te gek vonden.

 

 

Als ouder vindt je al snel iets "te gek" gewoon omdat je kinderen ervan genieten en dan was er in het park ook nog een supercafé met goed zonnig terras waar wij dan weer konden praten, eten en drinken. Ook kwamen er de hele tijd bruidsparen langs, want het Amstelpark is een populaire trouwlocatie en zeer geschikt voor bruidsfoto's. Wij bekeken alle bruiden aandachtig en bespraken dan de jurk, de schoenen, de sluier en de stropdas van de bruid.

 

De laatste avond deden we kinderruil. Louis mocht bij hun in "het blauwe huisje" slapen en Lovis sliep bij Ole op de kamer. De kleintjes gingen vrij snel slapen en de groters waren, zoals verwacht tot tien uur wakker en aan het keten in bed. En ook de ouders gingen na een late vrijdagavond vandaag op tijd naar bed.

Maar s' nachts moest Lovis erg huilen en wilde ze naar haar mama terug. Tobias bracht haar snel naar het andere huisje en voor we insliepen zeiden we nog tegen elkaar dat wij het nu wel makkelijk  hadden, met alleen Ole.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd (heel netjes om kwart voor acht) en ik zijn luier verschoonde zag ik dat hij een teek had. Tobias, die door zijn duinhuisjes-verleden veel teken-ervaring heeft haalde hem er uit. Ik kleedde hem verder aan en liet hem lekker spelen in het huisje terwijl wij nog even bleven liggen. Ik zij tegen Tobias: "waar zal ik mijn volgende blog nou eens over schrijven". Hij hoort mij er wel over praten, maar heeft mijn blog nog nooit gelezen. (desinteresse?) Over teken? zij hij, of over bruidjes in het Amstelpark? of over leven in een commune?

Daarmee bedoelde hij leven zoals wij de afgelopen dagen gedaan hadden. Ik begon meteen een hele verhandeling over dat ik het wel zag zitten, het leven in een commune. Wel met mensen die je aardig vindt en waar je ook wel de waarheid tegen kan zeggen en met behoud van je eigen "space en privacy". Ik raaskalde nog wat verder over mijn jeugd, waarin ik ook op zo'n manier woonde en hoe leuk dat wel niet was voor ons en handig als je eigen moeder nog sliep, kon je altijd ergens anders naar toe en met iemand spelen. En onze ouders hadden altijd een oppas en eens in de week gingen we gezamenlijk eten wat altijd reuze gezellig was. en bla bla bla... 

Toen kwamen Louis en Kolja binnen die luidruchtig een Pokemongevecht gingen houden in ons behoorlijk kleine huisje en Sil kwam binnen met Lovis. Ole en Lovis gingen boven op ons liggen en Sil zat op het voeteneind van het bed en besprak de sportuitslagen met zijn broer. En ik dacht alleen maar: Misschien toch maar niet, de commune........