Heen en weer

Ik zit in de trein en bestudeer de mensen om mij heen. De conducteurs leggen net aan een moeder met krullen en haar dochtertje, ook met krullen, uit dat je in de trein niet kan reizen met een kaart van de GVB. GVD denkt zij, maar ze knikt heel beleefd en zegt dat ze op centraal uit zal stappen en naar een loket zal gaan om haar kaart om te laten zetten.

Schuin tegenover mij zit een man met lang haar en een grote rugzak. Hij heeft een knap gezicht. Ik denk na over of ik het nou aantrekkelijk vind, dat lange haar. Ja, ergens wel en dat komt door de jongens in mijn pubertijd. Die hadden allemaal lang haar en dat was leuk. Wel een beetje alto, maar daardoor juist leuk. 

Ook zit er een blinde man in de coupee met een koptelefoon op zijn hoofd. Lijkt mij onhandig als je ook al niets ziet. Dan ben je helemaal afgesloten van de wereld om je heen terwijl je er toch midden in zit.

Daarachter twee vriendinnen. Ik kan ze niet goed zien maar denk dat ze Marokkaans zijn, door hoe ze praten. Ik probeer te horen waar ze het over hebben zodat ik daar over kan schrijven à la Silvia Witteman. Maar eigenlijk kan ik gesprekken van andere mensen nooit zo goed verstaan en nu gaan ze ook nog over in een andere taal. Dat van die tongval had ik dus wel goed gehoord.

En dan zijn er nog een man en een vrouw van rond de zestig. Haar  blote voeten liggen op zijn benen en ze lezen allebei een boek. Haar teennagels zijn gelakt en zijn haar is spierwit. Ze zijn heel bruin.

Waar zouden ze naar toe gaan of vandaan komen. En...  waar gaan al die andere mensen naar toe?
Mijn gedachten dwalen over de trein en dat mensen altijd ergens naar toe gaan en ergens vandaan komen. De trein is slechts de brenger en gaat de hele tijd heen en weer. Net als de veerpont in dit liedje van drs P:

Gebroken voet

Dit verhaal zou eigenlijk gaan over de De Tuinen van Appeltern, want daar ben ik vandaag geweest. Ik heb bedacht dat ik niet meer de hele tijd ga schrijven over mezelf en mijn gezin, omdat ik denk dat dat u zo langzamerhand wel begint te vervelen. Dus wilde ik schrijven over hoe het is om een dagje naar die tuinen te gaan en wat je daar allemaal kan zien en beleven. Maar het liep een beetje anders.

De tuinen van Appeltern is een heel groot terein met allemaal modeltuinen met leuke paadjes daardoorheen en heel veel mooie bloemen en vaste planten. 

Er komen vooral veel bejaarden maar voor met kinderen is het ook leuk want er is een eiland waar je met een bootje naar toe kan en daar is een blotevoeten-pad en een natuurlijke speeltuin. Daar gingen we dus als eerste naar toe.

En het leukste van alles vonden ze de kabelbaan. 

Tobias ging steeds samen met Ole en Louis ging alleen. Als hij was geweest trok Tobias hem met schommel en al terug naar het beginpunt en dan mocht Ole weer. Toen we hadden gezegd dat dit nu echt de laatste keer was rende Tobias met Louis op de schommel de verhoging op voor de laatste swing en toen knakte er iets in zijn voet. Het deed meteen heel veel pijn en het was duidelijk dat er iets niet in orde was. 

Snel terug naar Winssen en naar de dokter. Die zei dat er een foto van gemaakt moest worden dus mijn moeder ging met Tobias naar de eerste hulp in Nijmegen (en ze was nog wel jarig vandaag), er werd een foto gemaakt en het bleek gebroken te zijn.

Gips en morgen wordt het met de andere chirurg overlegd en dan bellen ze of het geopereerd moet worden.

Tip van de dag: kijk dus uit als je naar de tuinen van Appeltern gaat. Het is daar levensgevaarlijk!