het einde (voorlopig)

Lieve mensen
Ik ben van Blogger overgestapt op wordpres.

het adres is: www.jitstips.wordpress.com

kom je ook eens kijken?

Eye

Voor mijn blog begin ik een nieuwe rubriek, namelijk uitjes in Amsterdam.

Aflevering 1: een bezoek aan Eye

Eye ligt op een hele centrale plek in de stad namelijk achter het Centraal station aan de andere kant van het IJ. Komt u dus met de trein, dan loopt u naar de pont, gaat hierop (ja het is gratis), vaart u gemoedelijk naar de overkant van het IJ en loopt nog 100 meter naar de ingang van Eye. 

Woont u in Amsterdam, Dan is het aan te raden is om naar Eye te gaan lopen. Door Amsterdam wandelen is namelijk ook al een heel goed uitje op zich. Kijkt u hierbij vooral niet teveel naar waar u loopt maar kijk omhoog en ontdek de pareltjes van Amsterdam, de huizen. 

Ook kunt u mensen kijken of op zoek gaan naar de straatkunst. 

Tot u aankomt bij het Centraal Station

En de oversteek maakt naar Eye.
 

In Eye is van alles te doen. 

Je kan in de kelder de collectie van het oude Filmmuseum gaan bekijken. Dit is ook leuk met kinderen, vooral omdat kinderen dol zijn op elk bewegend beeld op een scherm. Ook kunnen kinderen een eigen filmpje maken.
 

Ook boven in Eye is een tentoonstellingsruimte. Hier zijn wisselende tentoonstellingen zoals nu de filmcollectie van Jean Desmet met allerlei films van de eerste twintig jaar van de vorige eeuw. Een tijd waarin de wereld veel kleiner was voor de mensen en film een enorme impact had. Op die manier kon je reizen naar verre oorden, je een Hollywood filmster wanen, of ontsnappen aan je eigen leven.
Zo zie je er  onder andere een heel raar filmpje over een rups die in een vlinder veranderd, veel korte films over de liefde, treinreizen door verre landen die gefilmd worden en dit filmpje over de herders in het kerstverhaal:

 

 

Tussendoor ook iets drinken of eten in het café van Eye met uitzicht over het IJ en de boten die langsvaren. Ze hebben lekkere broodjes en salades/ soepen.
Kinderen vermaken zich ook prima met alle trappen die er zijn.

 En je kan er natuurlijk ook naar de film gaan. Eye is toch vooral een bioscoop. 

Ga voordat je weggaat ook even langs in het winkeltje naast de ingang. Hier kan je ansichtkaarten kopen van oude filmsterren, filmposters en andere leuke cadeautjes.
Dit lijkt wel een reclame. Maar ik vond het ook echt leuk. De moeite waard om naar toe te gaan.

Op de website van Eye vindt u veel informatie over wat er per dag te doen is en welke films er draaien: www.eyefilm.nl

 

Aan het einde van het geld nog wat maand over

Begin januari is bij veel mensen het geld op. Dat is ook logisch na cadeaus met Sinterklaas, eten met kerst en drank en vuurwerk met oud en nieuw.

Maar ik hoor nooit iemand over de crisismaand september. Misschien dat niet iedereen dat zo ervaart maar wij houden in september aan het einde van het geld altijd nog een beetje maand over, zoals Loesje het zo goed verwoordt. Dat zal ook wel komen door een zomervakantie lang leuke dingen doen, en de verjaardagen van zowel mijn twee zoons, als mijn man en ook die van mijzelf en nog heel veel andere familieleden.  Maar in september zijn wij altijd volledig platzak. Daarom hieronder: hoe beleef je een leuke dag die niet veel kost. 

Ga met je schoonfamilie naar het strand.

De kinderen gaan lekker zwemmen.

De mannen garnalenvissen.

De vrouwen maken selfies.

De kinderen spelen door.

En dit is de matige vangst van 1 keer lopen. 

Dan naar het duinhuisje om te pellen.

En na al dat werk, een eierdopje garnalen voor alle deelnemers. En dan lekker klaverjassen in de schaduw. 

En aan het einde van de dag nog een lekker goedkoop toetje uit Louis kinderkookboek met zelfgemaakte appelmoes van eigen appelen. 

de Zeeman

De Zeeman heeft een nieuwe campagne met als uitgangspunt: iedereen verdient goed ondergoed. In hun nieuwste foldertje staan allerlei mensen. Dun, dik, jong, oud, man, vrouw, puber, kind, volwassen en bejaarden. Inclusief rimpels, brede heupen, buikjes, hangborsten, lichaamsbeharing, spillebenen en littekens. Ook hebben ze niet allemaal hele mooie modellenhoofden, zijn ze te bruin of te wit, te groot of te klein en natuurlijk a-symmetrisch En ze dragen allemaal ondergoed van zeeman.

Ik weet dat er een trend bestaat om "echte mensen" voor je reclamecampagne te gebruiken.  Dove doet dit bijvoorbeeld al een tijdje. Toch voelt dit foldertje als een verademing en wordt ik er heel vrolijk van. Het is ook veel leuker om naar deze mensen te kijken dan naar heel perfecte.
Ik ken persoonlijk niemand die er uit ziet als een Victoria Secret- model en toch ga je, als je teveel modetijdschriften leest, denken dat je er zo uit zou moeten zien. Misschien niet meer als je de 40 bent gepasseerd,  maar dan toch zeker wel als je een pubermeisje van 16 bent en onzeker over je eigen lichaam.
 

Ik geloof dat bedrijven van die veel te dunne, mooie modellen gebruiken omdat wij mensen er ook graag zo uit willen zien en dat wij dan misschien wel denken, als we die kleren aan doen zien we er misschien ook zo uit. En de kleren staan natuurlijk ook goed en misschien wordt je ook wel blij van al die mooie mensen maar zelf zie je er toch niet zo uit en dat hoeft gelukkig ook niet.

Een dike tien voor de zeeman, dus!!!!

Heen en weer

Ik zit in de trein en bestudeer de mensen om mij heen. De conducteurs leggen net aan een moeder met krullen en haar dochtertje, ook met krullen, uit dat je in de trein niet kan reizen met een kaart van de GVB. GVD denkt zij, maar ze knikt heel beleefd en zegt dat ze op centraal uit zal stappen en naar een loket zal gaan om haar kaart om te laten zetten.

Schuin tegenover mij zit een man met lang haar en een grote rugzak. Hij heeft een knap gezicht. Ik denk na over of ik het nou aantrekkelijk vind, dat lange haar. Ja, ergens wel en dat komt door de jongens in mijn pubertijd. Die hadden allemaal lang haar en dat was leuk. Wel een beetje alto, maar daardoor juist leuk. 

Ook zit er een blinde man in de coupee met een koptelefoon op zijn hoofd. Lijkt mij onhandig als je ook al niets ziet. Dan ben je helemaal afgesloten van de wereld om je heen terwijl je er toch midden in zit.

Daarachter twee vriendinnen. Ik kan ze niet goed zien maar denk dat ze Marokkaans zijn, door hoe ze praten. Ik probeer te horen waar ze het over hebben zodat ik daar over kan schrijven à la Silvia Witteman. Maar eigenlijk kan ik gesprekken van andere mensen nooit zo goed verstaan en nu gaan ze ook nog over in een andere taal. Dat van die tongval had ik dus wel goed gehoord.

En dan zijn er nog een man en een vrouw van rond de zestig. Haar  blote voeten liggen op zijn benen en ze lezen allebei een boek. Haar teennagels zijn gelakt en zijn haar is spierwit. Ze zijn heel bruin.

Waar zouden ze naar toe gaan of vandaan komen. En...  waar gaan al die andere mensen naar toe?
Mijn gedachten dwalen over de trein en dat mensen altijd ergens naar toe gaan en ergens vandaan komen. De trein is slechts de brenger en gaat de hele tijd heen en weer. Net als de veerpont in dit liedje van drs P:

Gebroken voet

Dit verhaal zou eigenlijk gaan over de De Tuinen van Appeltern, want daar ben ik vandaag geweest. Ik heb bedacht dat ik niet meer de hele tijd ga schrijven over mezelf en mijn gezin, omdat ik denk dat dat u zo langzamerhand wel begint te vervelen. Dus wilde ik schrijven over hoe het is om een dagje naar die tuinen te gaan en wat je daar allemaal kan zien en beleven. Maar het liep een beetje anders.

De tuinen van Appeltern is een heel groot terein met allemaal modeltuinen met leuke paadjes daardoorheen en heel veel mooie bloemen en vaste planten. 

Er komen vooral veel bejaarden maar voor met kinderen is het ook leuk want er is een eiland waar je met een bootje naar toe kan en daar is een blotevoeten-pad en een natuurlijke speeltuin. Daar gingen we dus als eerste naar toe.

En het leukste van alles vonden ze de kabelbaan. 

Tobias ging steeds samen met Ole en Louis ging alleen. Als hij was geweest trok Tobias hem met schommel en al terug naar het beginpunt en dan mocht Ole weer. Toen we hadden gezegd dat dit nu echt de laatste keer was rende Tobias met Louis op de schommel de verhoging op voor de laatste swing en toen knakte er iets in zijn voet. Het deed meteen heel veel pijn en het was duidelijk dat er iets niet in orde was. 

Snel terug naar Winssen en naar de dokter. Die zei dat er een foto van gemaakt moest worden dus mijn moeder ging met Tobias naar de eerste hulp in Nijmegen (en ze was nog wel jarig vandaag), er werd een foto gemaakt en het bleek gebroken te zijn.

Gips en morgen wordt het met de andere chirurg overlegd en dan bellen ze of het geopereerd moet worden.

Tip van de dag: kijk dus uit als je naar de tuinen van Appeltern gaat. Het is daar levensgevaarlijk!

Zoveel te doen....

Het is nu tien over half tien en de kinderen liggen net in bed. Ze slapen nog niet en ik zal er nog wel een paar keer naar toe moeten om te zeggen dat ze nu echt stil moeten zijn. Als het mee zit heb ik om tien uur rust. En dan moet ik eigenlijk zelf al bijna naar bed, want de hele dag zijn we bezig geweest met dan weer een boterham, dan weer een schone luier, tussendoor een leuke wandeling, nog even naar het strand voor een duik in de zee, boodschappen doen, eten koken, haren wassen, speelgoed opruimen, voorlezen.. Zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan.  In mijn boek heb ik vandaag maar tien bladzijde gelezen en de laatste keer dat ik iets alleen heb gedaan kan ik me niet eens meer herinneren. 

Nee, in het leven van ouders met jonge kinderen is er weinig tijd voor jezelf. Zeker in de vakantie want anders heb je nog de juf op school die het even van je overneemt, maar daar heb ik dan zelf ook weer niet zo veel aan, omdat ik zelf ook zo'n juf ben. 

Over het algemeen vind ik dit helemaal niet zo erg want ik vind mijn eigen kinderen het allerleukst van de hele wereld en probeer met hen zoveel mogelijk dingen te doen die ik zelf ook wil doen, zoals fietsen in Frankrijk, een beetje rommelen in de tuin of, zoals nu, heerlijk vakantie houden in het duinhuisje.

  Nou, wat loop je hier dan te zanikken, zegt u nu waarschijnlijk. Je hebt er toch zelf voor gekozen?

Het probleem is het gevoel dat je te weinig tijd hebt, dat er altijd een heleboel dingen zijn die je eigenlijk ook nog wilt doen zoals: naar de film gaan, lezen, het huis schoonmaken (zou kunnen hè?), een boek schrijven, op wereldreis gaan, leren koken, mensen bellen, professioneel blogger worden, foto's inplakken, mozaïeken, een museum bekijken, rekeningen betalen, een vreemde taal leren, je haar verven, je relatie opfrissen, een nieuwe studie kiezen, kleren kopen, het huis schilderen, naar Italië fietsen, brieven schrijven, iets goede doen voor de wereld, je nagels knippen enz enz. 

Als ik aan al die dingen denk vliegt het me nog wel eens naar de keel. 

Maar net zo makkelijk schuif ik alles weer op de lange baan en ga ik rustig door met het vieren van de vakantie. Hier in het duinhuisje hebben we per dag meestal 1 doel zoals: sperziebonen kopen op een landje, het zwembad van de camping uitproberen of het gras maaien. En zo vervliegt de tijd.

Bordeaux

Wat een vreselijk leuke dag gehad in Bordeaux. Ik wist niet zeker of het wel kon, een stad bekijken met twee kleine kinderen maar het ging echt heel goed. Even snel een paar foto's want we liggen met z'n vieren op een kamer en er moet geslapen worden. 

Om twee uur kwamen we aan in ons hotel. 

Toen liepen we via de rivier naar het centrum. 

Via een plein waar een circus stond naar een heleooie fontijn.

En door het centrum naar de kathedraal 

en daarna naar de wijk tussen het centrum en het station met net een goede mix van stad en oriëntaals waar we op een terrasje wat gingen drinken en bij een ander eten.

Het restaurant waar we aten was ook een brocante. 

Om half tien door hele leuke oude straatjes, met live-muziek in kleine cafeetjes en door een zomerse onweersbui terug naar ons hotel.

Pyla- Biganos

Donderdag 17 juli

Hele hete dag. Wel 34 graden. Een fotoverslagje:

Bij het vreselijk drukke zwemparadijs.

Een koude limonade op het terras.

We eten elke dag konijnenbrood.

En na de siësta spelen op het strand met vriend Sam.

S'avonds een visje bij het campingreataurant.

Vrijdag 18 juli

Onze laatste fietsdag. Het was gelukkig een stuk minder warm dan gisteren omdat het helemaal bewolkt was.

We moesten 42 km fietsen van Pyla naar Biganos. Het eerste stuk naar de binnenzee was best saai en veel langs drukke wegen. Maar vanaf de kust volgden we steeds onverharde paden over dijkjes en door vogelgebieden.

En tussendoor kwamen we in havengebieden die ook echt nog in gebruik waren, wat ook wel weer leuk was.

Een klein wandelingetje tussendoor over paden gemaakt van oesterschelpen met gaas erover heen.

Vooral het stuk bij Teich was echt heel mooi. Je reed over kleine paadjes door een vogelreservaat tussen het water door.

Om 18.15 kwamen we aan bij de camping. Morgen gaan we naar Bordeaux (in een hotel. Vinden de kinderen heel spannend) En dan vliegen we zondag terug.