Toen we om kwart voor elf arriveerde was het witte cafeetje nog niet open. We reden nog een stukje verder de duinnen in en zette onze fietsen bij een open plek waar van takken een hele grote hut gemaakt was. Ole scharrelde er wat rond en vroeg de hele tijd wanneer we naar de speeltuin gingen. Aan dit soort opmerkingen kan je zien dat het echte stadskinderen zijn, die van ons. Als we ergens in de vrije natuur zijn vinden ze het wel leuk, maar verlangen ze ook naar de kant-en-klare speeltoestellen die het stadse leven hen biedt.
Daarom gingen we ook naar het witte cafeetje, want daar is een terras bij met een speeltuintje. Het witte cafeetje heet niet echt het witte cafeetje. Het heet in het echt "Gasterij 't Woud" en het ligt niet, zoals de naam doet vermoeden, in een bos maar het ligt aan de weg tussen Egmond en Bergen met achter zich de polder en voor zich het uitgestrekte duingebied.
Ik kwam hier ook al toen ik net iets met Tobias had, zo'n slordige achttien jaar geleden. Zijn ouders hadden toen ook al een huisje in de duinen maar dan dichter bij het witte cafeetje. Wij waren vaak in dit "oude duinhuisje" waar we vooral tot diep in de nacht goedkope wijn dronken bij ons zelfgemaakte kampvuur en zogenaamd diepe gesprekken voerden over het leven dat nog zou komen. De volgende middag, als we wakker waren geworden maakten we dan een hele flinke wandeling van tien minuten door de duinen om bij het witte cafeetje eieren met spek of iets anders substansieels te gaan eten met onze katerigge koppen.
Nu we in het nieuwe duinhuisje zitten en kinderen hebben is het een iets langere fietstocht maar het blijft leuk om er naar toe te gaan. Zoals ik al zij hebben ze een goed terras met speelplek voor de kinderen maar in het cafe zelf is het ook heel leuk. Het is er gezellig bruin en hangt van top tot teen vol met scheepsmemerobilia zoals reddingsboeien, een roer, oude scheepstouwen, foto's van schepen, schilderijen van zeeslagen, scheepjes in flessen en houten boegbeelden van mooie dames met ontblote borsten. Eerst lag er ook nog zand op de grond maar dat was nu niet meer.
We waren die dag alleen met Ole, want Louis was die ochtend samen met zijn neef Kolja bij het huisje opgehaald door zijn opa en oma om een dagje naar Madurodam te gaan.
Toen we binnenkwamen was het er nog bijna helemaal leeg maar al snel kwamen er een paar andere bezoekers. Allemaal van de gepensioneerde leeftijd en in sportieve "outdoor-kleding". Sommige stellen waren zelfs unisex. Er kwamen een oude man en zijn vrouw de barmevrouw een bloemetje geven. Een paar dagen daarvoor had de man er zijn tachtigste verjaardag gevierd maar hij was onwel geworden en er moest een ambulance komen om hem af te voeren en nu kwamen ze het personeel van Gasterij 't Woud bedanken voor de moeite die zij voor hem hadden gedaan. Ze bleven niet voor een kopje koffie want ze hadden een afspraak in Bergen met een vriendin en hun tijd was drukbezet want ze waren hier maar even want eigenlijk woonde ze in Frankrijk.
Aan de stamtafel zaten twee mannen van in de zestig die samen aan het fietsen waren. Ze hadden hun fietsen niet op slot gezet, zij de ene. Mijn vrouw Gree zou dat nou nooit doen, maarja dat heb je met vrouwen he, altijd voorzichtig. De andere man maakt ondertussen met zijn telefoon een foto van de kopjes koffie die ze besteld hadden. Hij zal ook wel een blog hebben, dacht ik.
Toen ik even naar de wc was vertelde de ene over de wielrenner Jan Raas. Deze man stond bekend om zijn opvliegende karakter en op een dag toen hij thuiskwam zat er een vreemde man in zijn huis die met een pistool zijn vrouw en kinderen onder schot hield en dreigdde hen neer te schieten als Raas hem niet snel al zijn geld en waardevolle spullen zou geven. Jan Raas werd hierop zo boos, hij pakte een stoel en sloeg de dief hiermee helemaal in elkaar. Hij werd later zelfs nog vervolgd voor zware mishandeling. Dit verhaal hoorde ik pas toen we alweer op de fiets zaten want ik was de nieuwe wc's van de Gasterij aan het bewonderen. Destijds waren ze oud en bekleed met donkergroene tegeltjes met een reliefje en sowiezo vrij donker. Nu waren het hangende potten en de ramen leken groter en de muren waren bekleed met beige tegeltjes. De twee mannen aan de stamtafel waren ook erg te spreken over de nieuwe wc's. Er gaat een echte kracht vanuit zij de spraakzame tegen de barmevrouw. Ik ben wel eens in Frankrijk in een restaurant geweest en daar hadden ze zulke mooie wc's, daar zou ik graag nog een keer naar teruggaan, alleen voor die wc.
De stillere van de twee zong ondertussen zachtjes mee met een mij onbekend oud liedje: "everybody wants somebody", wij betaalde voor de thee, koffie, limonade en de appeltaart en stapten weer op onze fietsen.
Daarom gingen we ook naar het witte cafeetje, want daar is een terras bij met een speeltuintje. Het witte cafeetje heet niet echt het witte cafeetje. Het heet in het echt "Gasterij 't Woud" en het ligt niet, zoals de naam doet vermoeden, in een bos maar het ligt aan de weg tussen Egmond en Bergen met achter zich de polder en voor zich het uitgestrekte duingebied.
Ik kwam hier ook al toen ik net iets met Tobias had, zo'n slordige achttien jaar geleden. Zijn ouders hadden toen ook al een huisje in de duinen maar dan dichter bij het witte cafeetje. Wij waren vaak in dit "oude duinhuisje" waar we vooral tot diep in de nacht goedkope wijn dronken bij ons zelfgemaakte kampvuur en zogenaamd diepe gesprekken voerden over het leven dat nog zou komen. De volgende middag, als we wakker waren geworden maakten we dan een hele flinke wandeling van tien minuten door de duinen om bij het witte cafeetje eieren met spek of iets anders substansieels te gaan eten met onze katerigge koppen.
Nu we in het nieuwe duinhuisje zitten en kinderen hebben is het een iets langere fietstocht maar het blijft leuk om er naar toe te gaan. Zoals ik al zij hebben ze een goed terras met speelplek voor de kinderen maar in het cafe zelf is het ook heel leuk. Het is er gezellig bruin en hangt van top tot teen vol met scheepsmemerobilia zoals reddingsboeien, een roer, oude scheepstouwen, foto's van schepen, schilderijen van zeeslagen, scheepjes in flessen en houten boegbeelden van mooie dames met ontblote borsten. Eerst lag er ook nog zand op de grond maar dat was nu niet meer.
We waren die dag alleen met Ole, want Louis was die ochtend samen met zijn neef Kolja bij het huisje opgehaald door zijn opa en oma om een dagje naar Madurodam te gaan.
Toen we binnenkwamen was het er nog bijna helemaal leeg maar al snel kwamen er een paar andere bezoekers. Allemaal van de gepensioneerde leeftijd en in sportieve "outdoor-kleding". Sommige stellen waren zelfs unisex. Er kwamen een oude man en zijn vrouw de barmevrouw een bloemetje geven. Een paar dagen daarvoor had de man er zijn tachtigste verjaardag gevierd maar hij was onwel geworden en er moest een ambulance komen om hem af te voeren en nu kwamen ze het personeel van Gasterij 't Woud bedanken voor de moeite die zij voor hem hadden gedaan. Ze bleven niet voor een kopje koffie want ze hadden een afspraak in Bergen met een vriendin en hun tijd was drukbezet want ze waren hier maar even want eigenlijk woonde ze in Frankrijk.
Aan de stamtafel zaten twee mannen van in de zestig die samen aan het fietsen waren. Ze hadden hun fietsen niet op slot gezet, zij de ene. Mijn vrouw Gree zou dat nou nooit doen, maarja dat heb je met vrouwen he, altijd voorzichtig. De andere man maakt ondertussen met zijn telefoon een foto van de kopjes koffie die ze besteld hadden. Hij zal ook wel een blog hebben, dacht ik.
Toen ik even naar de wc was vertelde de ene over de wielrenner Jan Raas. Deze man stond bekend om zijn opvliegende karakter en op een dag toen hij thuiskwam zat er een vreemde man in zijn huis die met een pistool zijn vrouw en kinderen onder schot hield en dreigdde hen neer te schieten als Raas hem niet snel al zijn geld en waardevolle spullen zou geven. Jan Raas werd hierop zo boos, hij pakte een stoel en sloeg de dief hiermee helemaal in elkaar. Hij werd later zelfs nog vervolgd voor zware mishandeling. Dit verhaal hoorde ik pas toen we alweer op de fiets zaten want ik was de nieuwe wc's van de Gasterij aan het bewonderen. Destijds waren ze oud en bekleed met donkergroene tegeltjes met een reliefje en sowiezo vrij donker. Nu waren het hangende potten en de ramen leken groter en de muren waren bekleed met beige tegeltjes. De twee mannen aan de stamtafel waren ook erg te spreken over de nieuwe wc's. Er gaat een echte kracht vanuit zij de spraakzame tegen de barmevrouw. Ik ben wel eens in Frankrijk in een restaurant geweest en daar hadden ze zulke mooie wc's, daar zou ik graag nog een keer naar teruggaan, alleen voor die wc.
De stillere van de twee zong ondertussen zachtjes mee met een mij onbekend oud liedje: "everybody wants somebody", wij betaalde voor de thee, koffie, limonade en de appeltaart en stapten weer op onze fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten